Wij geloven dat God zich bekendmaakt als Vader, Zoon en Heilige Geest. Wij geloven dat de Vader het gehele universum heeft gemaakt. Wij geloven niet in perfecte mensen, wat onze relatie met de Vader heeft verstoort. Wij geloven dat de Zoon, Jezus de Messias, de relatie met de Vader heeft hersteld en dat je een persoonlijke keus moet hebben gemaakt om in de oplossing te delen. Wij geloven dat de Heilige Geest aan iedere gelovige is gegeven waardoor je de persoonlijke keus kunt maken en Hij je bijzondere gaven heeft gegeven. Wij geloven niet in kerkmuurtjes, maar alleen in een wereldwijde gemeenschap van gelovigen. Wij vormen wereldwijd één gezin, waarin wij gelijk aan elkaar zijn, met Jezus als onze oudste Broer en de Vader als hoofd van het gezin. Wij geloven dat Jezus terugkomt om de gehele schepping, zowel de levende als reeds gestorvenen in vrede en volmaaktheid zal herstellen, indien  je een persoonlijke keuze hebt gemaakt. Wij geloven dat God een persoonlijk God is en daarom met ieder een unieke weg gaat. Wij geloven dat God iedereen gelijke kansen bied en iedereen kan veranderen tot een nieuw mens.

In het jaar 170 hebben de diverse christelijke gemeenschappen een universele geloofsverklaring opgesteld. Deze zogenaamde apostolische geloofsbeleidenis bevat de volgende inhoud en wordt binnen de Geopende Deur.online ook gehanteerd:

Wij geloven dat God een drie-enig God is in de hoedanigheid van Vader, Zoon en Heilige Geest.

1. Wij geloven in één God de Vader, de Schepper of Creator is van het gehele universum die hij voor de tijd 6 tijdsvakken/dagen eigenhandig heeft gemaakt.
2. Wij geloven dat Jezus de beloofde Messias is, de eerste geboren Zoon van God. Hij wordt de eerstgeboren Zoon genoemd, omdat Hij heeft gezegd dat Hij onze oudste Broer is en iedereen die geloofd wordt aangenomen als kinderen van God.
3. Hij is verwekt bij de Maagd Maria doordat de Heilige Geest haar een kind in haar schoot gaf, voordat zij enige seksuele omgang met een man heeft gehad, zodat Hij ons van de dood en zondenschuld kon redden
4. Wij geloven dat Hij gemarteld, bespot en uiteindelijk gekruizigd is tot de dood er op volgde, onder de verantwoording van de Romeinse Gouveneur Pontius Pilatus
5. Wij geloven dat Zijn doden lichaam drie dagdelen in het graf heeft gelegen. In die tijd is Hij afgedaald in de onderwereld/hel/dodenrijk om de hoofddemon Satan dodelijk te verwonden en de heerschappij van de dood te niet heeft gedaan. 
6. Daarna is Hij door Zijn Vader opgewekt uit de dood en herrezen als Levensvorst
7. Hij is na 40 dagen opgevaren naar de hemel tot Zijn Vader om voor ons te bemiddelen en plaats klaar te maken voor als wij sterven, zodat wij daarna mogen leven voor eeuwig
8. Wij geloven dat Hij terug zal komen op de wolken van de hemel om Zijn gemeente op te nemen, oordeel te vellen over de levende en doden en om Zijn Vrederijk voor eeuwig te vestigen in een geheel nieuwe hemel en aarde en ons een volmaakt en nieuw lichaam zal geven en ons met een nieuwe naam zal noemen.
9. Wij geloven in de Heilige Geest die ons hart bereid maakt om het offer van de Zoon te aanvaarden
10. Wij geloven in één heilige oecumenische kerk. Dus wij geloven niet in diverse soorten kerken en stromingen, maar een onderlingen band, die ons verbind tot één huisgezin. Hoewel dit waarschijnlijk in de daad verstroort blijft door de trots van mensen en leiders, tot dat de Zoon het Eeuwig Koninkrijk zal stichten. Wij duiden ons daarom niet aan met enige denominatie, maar zijn eenvoudig een christelijke huisgemeente en daarmee onderdeel wat het wereldwijde geloof.

Voor de meeste mensen - en zeker onder Moslims - is dit een onbegrijpelijk punt van het christelijk geloof. Daarom geef ik op dit ene punt afzonderlijk uitleg vooraf:

Er zijn duizenden vragen over geloven en religie. Niet iedere vraag zal hier worden beantwoord. Op zowel onze homepage als deze FAQ (Vragen en Antwoorden) en deze 3 hoofddossiers, zul je niet alle antwoorden vinden. Wij geloven wel dat bij God alle antwoorden te vinden zijn. Dat betekend niet, dat al kennen wij Gods Woord, de waarheid in pacht hebben. Wij ondersteunen jou daarom graag in je zoektocht naar antwoord op al je vragen in je leven. Stel ze gerust, zonder enige verplichting.

Duizenden jaren geleden heeft God een verbond gesloten met het volk van Israël. De afspraken van dit verbond zijn tot  heden nog steeds van toepassing en zijn dermate universeel dat deze binnen alle culturen past. Het eerste deel gaat over het dienen van God, het tweede deel zijn regels die de mens van nature al bezit ook al is hij nooit in contact geweest met het Jodendom of het Christendom. 

Daarnaast is in het Tweede Verbond of Nieuwe Testament hier enkele aan toegevoegd en vloeien eigenlijk al voort uit de Tien Woorden die hiervoor zijn beschreven:

1. Eet geen rauwe vis of vlees 
2. Neem niet deel aan een maaltijd waar je vooraf wist dat deze ritueel verbonden is aan andere religies, behalve Kosjer eten, omdat wij dezelfde God dienen
3. Indien je daadwerkelijk tot geloof bent gekomen, laat je dan dopen
4. Indien je daadwerkelijk tot geloof bent gekomen, neem dan regelmatig deel de liefdesmaaltijden, maaltijden van de Heer, Avondmaal of Eucharisatie. Hoe dit genoemd wordt verschilt per cultuur en traditie.
5. Acht jezelf niet meer dan een ander en draag zorg voor de zwakkeren in de maatschappij en bovenal in je directe omgeving, geloofsgemeenschap en gezin. Waar mogelijk uiteraard ook in de rest van de wereld om je heen, want anders zou het alsnog een egoistisch karakter kunnen aannemen.

In de reformatorische kerken hebben ze de goede traditie om twee keer op een zondag dienst te houden. Dit stamt af uit de joodse traditie dat men zich afzonderde voor het morgenoffer (morgendienst) en eind van de dag voor het avondoffer (de tweede dienst). Ik betreur het persoonlijk dat de meeste kerken dit hebben opgegeven, maar ik kan niemand er op (be)oordelen.

We kennen in Nederland de traditie van tweede feestdagen. Dit  is niet ingesteld en dus geen regel. Ik vind het jammer dat tweede feestdagen zijn verworden tot een bonusdag en zou liever zien dat we die met elkaar vieren binnen de kaders waar het feest omgaat. Maar het blijft een traditie en is daarom geen wet van Meden en Perzen. 

De naam van is de Geopende Deur .online. Je ziet een abstracte voorstelling van een huis.

a. Het huis lijkt aan de voorzijde geheel open te zijn. Dit verwijst naar de naam de Geopende Deur. Dit vind je terug in Openbaringen 3:8; Zie, Ik heb u een geopende deur gegeven en niemand kan die sluiten, want u hebt weinig kracht en toch heeft u Mijn Woord in acht genomen en Mijn Naam niet verloochend. Dit is de belofte die God mij gaf dat Hij een geopende deur zou geven onder de mensen, wat ik ook doe. Deze belofte heeft Hij mij eerder gedaan toen ik de Alpha Cursus ging geven, na een eerdere 'flop'. Dit bleek toen waar te zijn. Cursisten uit dezelfde cursus waren de aanzet tot deze gemeente. En opnieuw wees God mij op dit woord.

b. Het is een huis. De voorganger van de Central City Church in Utrecht is een grote inspiratie voor mij geweest en heeft meerdere keren mijn leven verbonden aan de woorden van 1 Petrus 2:5 : U bent levende stenen, gebouwd tot een geestelijk huis, tot een heilig priesterschap.

c. Je kunt, als je abstract kunt denken, twee handen zien die omhoog reiken, waarin je zowel vragen/bidden, ontvangen als prijzen kunt zien.

d. In het boek Openbaringen staat hoe de tempel van God en het Nieuwe Jeruzalem als een vierkant/kubus wordt beschreven wat van boven neerdaald op de aarde en waar we in verlangen ons naar uit mogen strekken. Heel toevallig staat in hetzelfde korte briefje in de Openbaringen waar onze naam vandaan komt in vers 12: Wie overwint, hem zal Ik tot een zuil in de tempel van Mijn God maken, en hij zal daaruit niet meer wegggaan. En Ik zal de Naam van Mijn God op hem schrijven en de naam van de stad van Mijn God, het nieuwe Jeruzalem, dat neerdaalt uit de hemel, bij Mijn God vandaan, en Mijn nieuwe Naam. Je ziet de twee zuilen hierin terug. Er wordt in de tekst geen aantal genoemd. Maar de tempel van Salomo(n) had twee zuilen die een grote symboliek hadden en beide een persoonlijke naam hebben gekregen.

e. Er is bewust gekozen voor twee overlopende kleuren die staan voor man en vrouw

f. Er worden ook bewust twee lettertypes gebruikt. De naam staat in een moderne strakke letter, terwijl de slogan in een klassieke typmachine-letter is geschreven, omdat we wel een modern concept hanteren maar zowel oude waarden als ook de ouderen een volwaardige en gelijkwaardige plaats geven. Wie denkt dat je zonder de ouderen en gefundeerde tradities het afkan, is gelijk aan iemand die denkt dat je zonder de oude ambachtelijke kennis een huis kan bouwen, alsof dit met een app mogelijk zou zijn. We hebben beide nodig. Er is nooit iets nieuws als er geen oud bestaat.

g. Het huis en de deuren zijn open, maar ook de muren staan vrij. Er is geen ruimte voor kerkmuurtjes. Jeremia moet op een gegeven moment zeggen dat ze niet in afgebakende tenten moeten leven omdat ze toch geen gezin krijgen, maar ze moeten hun tenten wijd uitspannen zodat er geen beperkingen zijn als er kinderen komen en hun denken niet hun leven gaat vernauwen. Er is weinig fantasie voor nodig om te begrijpen dat open deuren uitnodigend zijn naar iedereen. Gastvrijheid is daarom een kernwaarde van onze christengemeente, zonder onderscheid of je gelovig bent of niet.

h. Tot slot zie je dat het dak als enige gesloten is. Mogelijk ken je de bijbelteksten of de liedjes die over de Hoeksteen gaan. Nu is dat een verkeerd gekozen vertaling, want het gaat in die teksten over een Sluitsteen. Deze komt boven in de poort te zitten exact in het midden. Haal je deze er tussen uit, dan stort de poort in. Elke andere willekeurige steen kan er uit worden gehaald, maar de muren zullen de constructie dan laten zweven. De Bijbel is heel duidelijk dat Jezus Christus de Sluitsteen is. Halen we die er uit, dan stort alles in. Het is een gesloten vierkant, omdat er niets meer aan toe te voegen is. Jezus heeft alles voldaan. Het circuit is gesloten. En laat in gedachten dit vierkant zakken, dan is het huis voltooid tot een geheel. Als ik een muur laat schuiven, kan slechts een stukje sluiten, maar wordt het geen voltooid ontwerp.

Nee, wij zijn geen kerkelijkinstituut. Wij zien de Geopende Deur niet als een concurrerende kerk met de gevestigde kerken, maar als een gemeente van christen en geintresseerde dwars door de kerken en buiten de kerken om. We hebben in het Nederlands net niet een goed sluitend woord voor het engels woord community. Gemeenschap klinkt wat oud en formeel, maar we zijn evenmin een gesloten groep die geisoleerd wil functioneren. We zijn een open organisatie midden in de maatschappij en binnen het geheel van het christendom. Daarom noemen wij ons liever een christengemeente of eventueel een beweging.

Achtergrond:

De jonge christelijke gemeente bestond uit groepen mensen die elkaar opzochten van de dag dat onze Heere Jezus Christus naar de hemel was opgevaren tot op de grote dag van Pinksteren, kwamen de mensen in de conferentiezalen van de Tempel in Jeruzalem bij elkaar. Hoewel hier het begin van het succes van de christelijke kerk ligt, waaierde de mensen uit elkaar naar de kleine huizen in en rond de stadsmuren van Jeruzalem. De mensen die niet uit Jeruzalem kwamen of zich niet langer veilig voelde waaierde uit over het gehele Romeinse Rijk tot de uiteinde waar wij nu wonen. Deze mensen kwamen bij elkaar in hun eigen huizen en vormde zo een gigantisch netwerk, zonder dat de tegenstanders konden ingrijpen, doordat de christenen voor een grootdeel ongrijpbaar werden. In de grote Metropolen kwam men nog wel bijeen in de land- en herenhuizen van de vooraanstaande Romeinen die tot geloof waren gekomen, maar ook dit was van korte duur, voordat deze zich ook moesten opsplitsen. Naast dat dit veiligheid met zich meebracht, zorgde dit ook voor meer onderlinge verbondenheid en droeg men snel kennis over die de ander weer had geleerd. Dit waren geen opgeleide theologen, maar alleen oog- en oorgetuigen die konden delen uit een stukje kennis en pril geloof. Dit bracht de kerk tot bloei. Dit is ook de reden waarom Paulus zijn brieven richt aan de gemeenten van Efeze, Rome, Korinthe, Laodicea enz. en niet zoals we vaak denken of horen zeggen de gemeente van een plaats. Ze gaven deze brieven aan elkaar door en deelde zo hun geloof, kennis, gaven en ervaringen. Toch ontstond er steeds vaker onderlinge problemen. En daar ontstaat de verleiding tot centraal leiderschap en ontstaat een instituut, wat in eerste instantie best goed functioneerde, totdat de vraag toenam om regels te stellen en toen die regels er waren deze nog meer te gaan verfijnen. De mensen vertrouwde er op dat de leiders meer verstand over dergelijke zaken hadden en ook dat was misschien ook best waar. Alleen die leiders waren ook mensen die het soms bij het verkeerde eind hadden of sommige hadden geen zuivere intenties. Dit maakte de christenen afhankelijk. Ze gingen minder nadenken wat ze geloofde en waarom en men nam regels over, die tradities werden en al snel wist men niet meer waarom deze tradities er waren. De gedachten vulde zichzelf weer aan met: Ze hebben daar vast goede redenen voor, dus we doen het gewoon zo. Binnen de leiders stonden mensen op die terug naar de basis wilde of er waren mensen met nieuwe en/of wilde ideeen kwamen. In eerste instantie probeerde men dit binnenshuis op te lossen, maar uiteindelijk kwam dit tot scheuringen en ontstonden er nieuwe kerkelijke instituten en sektes die elkaar gingen beconcurreren en bekritiseren. Dit ging ten koste van de eensgezindheid. Er ontstonden ongefundeerde meningen en leerstellingen en de rest van de geschiedenis is denk ik wel bekend. Iedere keer stonden er gelukkig mensen op die weer de mensen terugleide naar de waarheid en de kern van het geloof. Soms koos men een veilige weg om zelfstandig te blijven om een deel van de waarheid te beschermen. Maar de christelijke kerk was veranderd in een polderlandschap of een lappendeken. 

Aan de versnipperde kerk hoeft niet nog een lapje aan worden toegevoegd. Vele kerken doen goed werk en ik mag hopen dat alle oprecht menen God zo te dienen. Wij staan echter eenheid voor en dat betekend niet scheuren, maar elkaar verbinden. God maakt ons 1. Want leert de Schrift: een lichaam dat tegen zichzelf verdeeld is, beschadigd zichzelf. Als kerkdeuren sluiten, wat blijft er dan over? Alleen zij die reeds met elkaar zijn verbonden. Zo is ook slechts onze wens, dat ieder die daar de roeping toe ervaart, dit werk overneemt en het in zijn eigen omgeving voortzet, als een netwerk in- en buiten de kerken. Wij erkennen daarom Jezus Christus als het hoofd van onze christengemeente(n)

Het concept van de Geopende Deur.online verschilt niet erg veel van de eerste christengemeenten. Wie de bijbel kent zal misschien wel eens zijn opgevallen dat het woord gemeente eigenlijk altijd in het meervoud wordt gebruikt. Als er brieven zijn gericht aan bepaalde plaatsen, zie je dat er staat de brief aan de gemeenten van Efeze. Er kunnen een beperkt aantal mensen in de samenkomst in een enkele woning aanwezig zijn. Daarom vragen wij vooraf te melden als je aanwezig wilt zijn. Is het vol dan kan je interactief deelnemen via WebEx. Dit heeft een begrensing van 50 tot 150 deelnemers, afhankelijk van de beschikbare financiele middelen. Als er een grotere passieve groep is of behoefte aan een online stream zonder dat je actief deelneemt aan de bijeenkomst kan/wordt er uitgezonden via streamingmedia zoals YouTube, Vimeo of DailyMotion. Dit zal dan worden aangekondigd op de website. Is er echter behoefte aan meer live deelname of andere plaatsen in het land, dan zetten wij het werk voort uit meerdere woonkamers en adressen. Het is dus een dynamisch concept, waarin we eenduidig naar buiten willen treden in alle vrijheid.

Wij zijn bij aanvang op 1 plek gevestigd, namelijk in Nieuwerkerk aan den IJssel. Zodra er meerdere mensen uit een bepaalde plaats of wijk komen, moedigen wij het aan om hetzelfde werk voort te zetten in een andere plaats, zolang er behoefte is. Dit geeft ruimte om te groeien en te krimpen naar dat nodig is. Om op een andere plek te starten is er een woning nodig waar dit wordt aangeboden en er moet iemand zijn die zich geroepen weet om het onderwijzen op zich te nemen. Dit hoeft niet dezelfde persoon te zijn die zijn huis beschikbaar stelt.

Een logische vraag is aan welke voorwaarden dit moet voldoen:

• Iemand moet kunnen onderwijzen en zich daartoe geroepen weten
• Er moeten bij voorkeur meerdere mensen zijn in een plaats die samen dit dragen
• Binnen deze groep moet men zorg dragen voor elkaar.

Er is echter ook een andere mogelijkheid die wij aanmoedigen: Missionair starten. Als iemand gelooft dat hij zijn deur moet openstellen voor zijn omgeving, zonder de garantie dat er mensen zijn die willen komen, zullen wij dit ondersteunen. De grootste 'successen' in de kerkgeschiedenis bestaan uit mensen die op straat en/of zonder enige logische steun zijn begonnen. Als God jou roept om een vergelijkbare christengemeente te starten zoals de Geopende Deur, zullen we dit waar mogelijk ondersteunen materieel en immaterieel, zolang het Koninkrijk der Hemelen maar wordt verspreid en mensen hun thuis blijven vinden bij God. Durf op water te lopen!

Zodra er op andere plekken huisgemeenten zijn ontstaan, staan deze vermeld op deze website. Hetzelfde geldt als iemand missionair evangeliseerd. Zolang er een geopende deur is waar de waarheid voorop staat, juichen wij elk initiatief toe. Uiteindelijk voelen de meeste mensen zich het meest betrokken als je in de eigen omgeving bent. Lukt dit nog niet dan ben je net zo vaak als wilt bij ons welkom of dit nu fysiek of online is.

De gezondheid is belangrijk en daarom gelden er vaste normen. Ben je ziek, dan neem je deel vanuit huis. Zolang het noodzakelijk is zorg je dat je een mondkapje of faceshield bij je hebt. Er gelden uitzonderingen voor wie dit om medische en psychische redenen niet mogelijk is. Bij binnenkomst worden handen gedesinfecteerd en automatisch bij het wassen de temperatuur van je handen gemeten. 

Wij zijn de mening toegedaan dat ook nu geldt dat we God meer moeten gehoorzamen dan de overheid. Hoewel we op geloofsgronden van mening zijn dat we de overheid dienen te gehoorzamen, zullen overheidsmaatregelen niet in strijd mogen zijn met de grondwet van de Nederlandse Staat, nog in conflict met Gods Woord.

Wij zijn er van overtuigd dat de overheid niet het recht heeft in te grijpen op religieuze samenkomsten. Echter verwachten wij dat er een aantal voorwaarden worden gehanteerd:

- Ten eerste dien je er persoonlijk van overtuigd te zijn dat God zowel jou als wie je ontmoet zal beschermen. Dat betekend dat je niet komt, omdat andere ook komen of vinden dat het moet kunnen of onzin zou zijn. Wij vragen bij live deelname dit vooraf in gebed met God kort te sluiten en alleen in een stap van geloof deel te nemen.

- Ten tweede ben je verantwoordelijk voor de gezondheid van je mede-bezoekers en je gastgezin

- Ten derde respecteren we veiligheidsmaatregelen die je niet in religieuze vrijheid beknotten

Wij geloven dat onze God ver verheven is boven ziektes, daar Hij de grote Genezer is. Wij geloven dat Hij bij machte is ons te beschermen als wij in geloof handelen. 

Paulus zegt tegen de gemeente van Rome dat een ieder in zijn eigen gemoed verzekerd moet zijn welke dag van de week voor God gereserveerd is. Wij geloven dat dit ook geldt voor deze kwestie.

Wij staan niet voor rebbelie en opstand, maar zowel het geestelijk als lichaamlijk welzijn van elke bezoeker staat bovenaan, alsmede ook met wie je nadien in contact kom.

Politieke partijen en staat buiten de gemeenschap. Dit geldt niet voor maatschappelijke deelname en verantwoordelijkheid. Je politieke voorkeur is niet het onderwerp van gesprek, maar dat is God, de maatschappij en je mededeelnemer. Doordat we wel midden in de maatschappij staan zal onoverkomelijk zijn dat het wel in de algemene zin politiek te spraken komt. Dit is wat anders dan een stemadvies of een specifieke partij. Zeker in gebed bidden we juist voor onze gemeente, stad, land en wereld. Ons is opgedragen om te bidden voor wie politieke verantwoording dragen of wij nu achter hun leven en beginselen staan of niet. De scheidslijn is dun, maar hopelijk wel duidelijk.

Met een knipoog kunnen we zeggen:

We zijn links als het niet link is en we zijn rechts als het recht is. 

Uiteindelijk is God onze Leider en accepteren wij geen verdeeldheid om persoonlijke meningen.

Spreek dat gewoon uit. We kunnen niet altijd beloven dat het tijdens dezelfde sessie besproken zal worden, maar wel zo mogelijk publiekelijk, tenzij het algemeen belang of de doelstellingen er niet bij gebaat zijn, maar dan mag je rekenen op ook een eerlijk onderbouwd persoonlijk antwoord. We staan voor interactieve betrokkenheid en deelname, maar debatten beperken we tot de daar voor gereserveerde momenten, omdat dit niet altijd bijdraagd aan het onderwijs. Er zal echter wel altijd een gelegenheid worden geboden, want mensen monddood maken is al genoeg hier op aarde gebeurt. En als iedereen het met elkaar eens is, zou dit zelfonderzoek en critiek uitwissen en teveel ruimte ontstaan voor misleiding. We zijn dus juist blij met (stevige) kritiek. Tenslotte leren we vele malen meer van tegenstanders dan van medestanders, dus wees kritisch. Paulus zegt dat dit ook edel is.

Dogmatiek staat buiten de doelstellingen van de Geopende Deur .online. Dit mag in persoonlijk gesprek of binnen een eigen kerk of stroming. Voor ons is de basis Gods Woord. Dogma's en tradities zijn niet fout en moet je zeker niet overboord gooien. De voorwaarde is alleen dat deze zeggenschap hebben als ze goed bijbels te onderbouwen zijn. Kan dat niet, dan is het ook geen discussiepunt. Onthoud je dan zeker van een waardenoordeel. 

Ja er zijn geen taboes als deze niet zijn verankerd in Gods eigen woorden. We proberen wel in de onderwijsmomenten ons te beperken tot het thema van onderwijs. Daar mogen alle vragen worden gesteld. Ook kritische. Misschien juist graag kritische vragen.

Als je niet deelneemt aan een huiskamerbijeenkomst of via WebEx, kan je je vragen stellen via de website en ander vermelde contactgegevens. Neem je deel via WebEx, dan kan je aangeven een vraag te hebben en kan deze worden gesteld als je een beurt hebt of je kunt deze via de chat of persoonlijke lijn stellen en zal deze zo mogelijk binnen de sessie worden beantwoord of zullen we aangeven er op terug te komen en zal deze zichtbaar open blijven staan, zodat deze niet kan worden genegeerd. Indien wenselijk kunnen vragen persoonlijk worden beantwoord of als we de indruk hebben dat er mogelijk een diepere persoonlijke vraag achterligt, zullen we dit eerst bij je verfieren, zodat je veilig blijft voelen om alle vragen te mogen stellen.

Hierin hanteren wij exact hetzelfde principe als in alle andere zaken: Als dit onomstotelijk kan worden onderbouwd uit de bijbel, dan zijn tradities welkom. Dan blijft er nog een hele groep tradities over die een goede gewoonte zijn, maar geen hard fundament voor ligt in de bijbel. In dat geval geldt dat tradities dan geen regel zijn, maar wel gerespecteerd wordt. Argumenten als: "omdat het zo is" en "zo deed ik het altijd" of "zo doen we het al eeuwen/lang" zijn een loze bodem en heeft geen fundament. De Heere Jezus leert dat elk huis dat geen fundament heeft, levensgevaarlijk is als er storm en regen losbarst. Het huis gaat dan scheuren en zal op een gegeven moment instorten. Nu wil niemand dat dit zal gebeuren, toch? Daarom moet je nooit gesprekken hierover uit de weg gaan. Onderzoek waarom je het zo doet en als je een traditie hebt, zorg dat je het goed kan uitleggen en onderbouwen. 

Behoud gefundeerde tradities, wees zuinig op goede tradities en neem direct afscheid van ongefundeerde tradities. Afscheid nemen doet vaak pijn en praat daar dan ook over, want zo blijft er plaats voor iedereen in het huis van de Geopende Deur.online Tradities zijn vaak zo'n diepgeworteld gegeven in ons dat je elkaar er niet op moet oordelen, maar wel degelijk goed op bevragen. Jouw persoonlijke conclussie hoeft dan ook niet een ander onderuit te halen. Zo blijven wij echt een in de Geest van Jezus Christus.

Jazeker, waar deze hun basis vinden Gods Woord. Hieronder rekenen wij het vieren van het Heilig Avondmaal (ook wel genoemd Viering van Brood en Wijn/Liefdesmaaltijd/Eucharisatie). Indien iemand bewust zijn leven overgeeft aan Jezus Christus dopen wij bij voorkeur bij onderdompeling. Wij openen en bbeindigen de dienst met votum en zegen. Wij gebruiken geen kerkelijke formulieren, maar uitsluitend de formulering zoals de Heilige Schrift gegeven. Hiernaast kennen wij genezings- en bevrijdingsgebed, de belijdenis (ook wel biecht of convention genoemd). Deze tradities kennen hun oorsprong direct in het Tweede Verbond of zijn een bevestigde voortzetting uit het Eerste Verbond.

Ja, voor Nederlanders een hele belangrijke vraag. We beseffen het vaak niet, maar muziek is een constante bron van verdeling in de Nederlandse Kerken. Muziek is echter bij uitstek de manier om God te loven en elkaar en ons op te bouwen. In de vroeg-christelijke kerk was er geen muziek. Christenen hadden het in die tijd niet bepaald makkelijk en er heerste op een gegeven moment een depressieve stemming in de gemeenten. Vader Ambrosius merkte dit op en besefte dat het niet kon kloppen dat 'bruiloftskinderen' liepen te treuren. Daarop keek hij naar het Jodendom wat wel muziek kende even als de heidense religies. De bijbel bevat een groot deel met liederen, poezie en uitvoerige beschrijving van diverse muziekanten. Daarop schreef vader Ambrosius liederen die wel bekend zijn geworden als de Ambrosiaanse gezangen. 

Muziek is verbonden met cultuur. In ieder deel van de wereld treffen we christelijke muziek aan. Gebasseerd op de bijbel, psalmen en liederen die in de loop van de tijd zijn ontstaan. Nederland is een multicultureel land en kent daardoor niet langer 1 soort muziek maar een grote diversiteit. Het internet heeft ook de landsgrenzen vervaagt en draagt ook bij aan diversiteit in de muziek. 

Wat is dan de juiste muziek?

In de eerste plaats een heel praktisch punt: Het volume zorgt niet voor overlast bij je buren. Nee, ik weiger een volgorde te geven in de eerste punten. De tekst moet in eerste plaats gebaseerd zijn op de bijbel en kan hier niet mee conflicteren. Bepaalde muziekstijlen zijn gewijd aan demonische culturen als: Heavy, Black en Death Metal. Daar is geen uitzondering op mogelijk. Dit verenigd zich niet meer God te eren met onze muziek en stemmen. Daarom moet zowel de muziek als tekst aan de Heer zijn gewijd. Muziek dient de doelen: God eren, aanbidden, lofprijzen, onderwijzen en/of elkaar troosten of versterken. Dat bied zo'n groot spectrum dat we in ons leven niet alles een keer kunnen luisteren, laat staan uitvoeren en zingen. Daarbij erkennen wij dat God niet alleen in bijbelse tijden dichters en muziekanten inspireerde, maar tot heden toe. Daarom laten wij ook altijd ruimte voor spontane uiting van geloof door muziek.

Met niet christelijke muziek hoeft niks mis te zijn. Er is echter meer dan genoeg aanbod om hier geen beroep op te hoeven te doen binnen de bijeenkomsten. 

Daarnaast is muziek geen noodzakelijk, maar wel wenselijk gebruik. Laat het geen bron van discussie zijn, maar bevraag elkaar op de inhoud en je komt gegarandeerd tot overeenstemming. Daarom geloof ik dat dit nooit een punt van discussie is alleen een verrijking en blijven we iedere keer open staan voor oude en nieuwe bijdragen.

Wij maken dan ook gebruik van de diverse psalmberijmingen, liedboek voor kerken, Joh. De Heer, Lofstem, Op Toonhoogte, Gele Bundel, Evangelische Liedbundel, Hemelhoog, Taize en niet gebundelde christelijke popmuziek, hymne en aanbiddingsliederen. Bij de liederen vermelden wij altijd waar deze bijbels op gefundeerd zijn en aan refereren. 

Mijn naam is Herman Bos (41) en ben initiatiefnemer van de Geopende Deur.online. Ik ben alleenstaande vader van twee geweldige tieners. Waarschijnlijk voldoe ik niet aan het standaard plaatje van een dominee, pastor of priester. Toen ik deze bediening ter hand nam zat ik in een rolstoel of lag ik deelsverlamd op bed. In de eerste plaats omdat ik een progresieve vorm van MS heb. Een ziekte die de zenuwen aantast door beschadigingen in de nekwervels en de hersenen. Dit heeft o.a. tot gevolg dat ik door het gehele lichaam heftige zenuwpijn heb, wat met de huidige wetenschap bijna niet te bestrijden is. Helaas is het voor mij daardoor meestal niet meer mogelijk om naar de kerk te gaan. Daarom onderwees ik mijn kinderen thuis. Toen de vraag kwam of ik dit ook voor anderen wilde doen, ontwaakte de stem van God. Ik kon twee dingen doen: Mijzelf beklagen dat ik niet naar de kerk kan komen en hier thuis mijn roeping blijven verzaken of opstaan en doen wat God van mij al zo lang heeft gevraagd. In een moment toonde God dat er een nood was voor huiselijk onderwijs, zodat - even zoals in de begindagen van het christendom - cellen ontstaan die elkaar versterken waarbinnen ieder een actieve rol vervuld, zodat bij een nieuwe crisis of inperking van ons grondrecht 'vrijheid van religie en samenkomst', er een fundament ligt waardoor de kerk niet op zijn fundamenten staat te beven, maar in staat is krachtig door te gaan, ongeacht de situatie. Er moet een levende geloofsfundament ontstaan en er een helder geluid, zonder twijfel zal klinken. Niet door de kerken, maar door de individuele gelovigen en onderwezenen.

Maar mijn toestand werd op wonder van onze Heere Jezus Christus veranderd.

Ik verlang er vurig naar jullie te zien, om jullie in de geestelijke genadegaven te laten delen, waardoor jullie bemoedigd worden. Daarmee bedoel ik, als we bij elkaar zijn, wij samen sterker worden door het onderlinge geloof, zowel die van jullie als ook van mij! Romeinen 1:11-12

Witte Keursteen

Op mijn 3e ging ik samen met mijn ouders mee naar de kerk. We kende geen kinderdienst, dus de preken waren erg moeilijk voor een kind. Maar hoewel ik veel woorden niet begreep, begreep ik wel het verhaal. Het kwam uit de brief van Pergamus in het boek de Openbaringen van Jezus Christus aan Johannes op Padmos hoofdstuk 2 vers 17. Je vind dit helemaal achterin je bijbel. De dominee verteld hoe in het Romeinse recht er een mogelijkheid was om een Gods Oordeel te vragen als iemand ter dood was veroordeeld. Dan kreeg de ter doodveroordeelde een gesloten zak die gevuld was met zwarte stenen, maar er was ook slechts 1 witte steen. Als de ter doodveroordeelde deze eruit grabbelde, stond er een naam op die steen geschreven, wat zijn nieuwe identiteit werd. Zijn hele verleden verviel en hij kreeg de gelegenheid om een nieuw leven op te bouwen, zonder een strafblad of wraakdreiging. Wat er in die gemeente van zedeloze praktijken waren begreep ik als kleuter niet. Wat ik wel begreep dat ik vanaf die dag geen rust meer had tot ik zo'n witte keursteen gevonden had en Jezus mij gratie zou hebben verleend. Op dat moment heb ik mijn leven aan de Heere Jezus geven, niet wetende dat dit het enige was wat Hij van mij vroeg: Geloof je in mij?

Het bleef niet bij deze ontmoeting, maar ik leefde in stilte met de Heere, zonder de zekerheid dat ik Zijn kind was. Gelukkig heeft Hij mij later laten zien dat Hij mij toen reeds had aangenomen tot zijn zoon, ook al vrees ik de meest bezoedelde zoon die bij Vader thuiskomt. 

De klokkenluider van de Notre Dame die wonderen ontmoet

Reeds om mijn 14e heeft God mij duidelijk gemaakt dat ik als Zijn dienaar moest dienen in mijn leven. In eerste instantie besefte ik toen al dat er iets was wat een groot valkuil zou zijn: Trots en schaamte. Ik leefde met een heel laag zelfbeeld, doordat ik van jongsaf werd gepest, op welke school ik ook was. Wat mij het meest pijn deed, was dat ik twee periodes ik noodzakelijk naar openbaar onderwijs moest. Juist dit waren de plekken waar ik niet werd gepest en vernederd. Ja ik kon hier kon ik wel vrij getuigen van mijn geloof. Ik werd gepest vanwege mijn uiterlijk, handicap en geloof. Op een gegeven moment kon ik mijzelf niet meer in de spiegel zien en werd ik inwendig verwoest door zelfhaat. Niet langer zag ik mij als Gods creatie, maar als een gedrocht. Daarbij kon ik niet op een gewone fiets rijden en moest mij op een driewieler verplaatsen, waardoor ik werd behandeld als iemand met een verstandelijke beperking. In mijn ogen werd ik een klokkenluider van de Notre Dame.  Juist ondanks dat ik gepest werd, leefde ik in nauw contact met God. Ik zwierf uren aan een door het bos en had mijn verborgen plek in dat bos waar ik preekte en zong met alleen de vogels, konijnen en reeen als publiek. Geleidelijk kwam hierin herstel in mijn lage zelfbeeld doordat ik mijn voormalige vrouw ontmoete, die over dit negatieve zelfbeeld heenstapte. Plotseling kon ik fietsen, wat mijn levenlang onmogelijk was geweest! Ik had namelijk hersenletsel bij de geboorte opgelopen. MRI's toonde later aan dat er geen beschadigingen of littekens te bekennen waren.

Nadat ik een ingrijpende operatie had ondergaan, waardoor mijn gehele gezicht een nieuw aanzicht kreeg, kon ik samen met mijn vrouws nuchterheid, iets waardering voor mijzelf krijgen. Helaas werd ik getroffen door een vrij zeldzame genetisch spierziekte.

Ik leerde in die tijd dat God mij een gave had gegeven om mensen te onderwijzen in de Bijbel en sturing kon geven aan hun geestelijke zoektocht naar herstel. Op een gegeven moment viel mij de beurt toe om te spreken over de gave van de Heilige Geest. Dit was voor mij een onderwerp wat thuishoorde in de kerkgeschiedenis en af en toe kwam dit nog op de zendingsvelden voor. Na een jaar intensief onderzoeken van de Schrift moest ik spreken. Ik wist dat dit een gevoelige avond zou worden. Ik had God gevraagd mij alle gaven te tonen, inclusief spreken in tongen, profetie en genezing. Ook ontdekte ik dat God mij een minder voorkomende gave had gegeven: de gave van onderscheiding. Hierop volgde de donkerste periode van mijn leven. Er bleef niets meer van mij over. Toch raapte God mij op en bracht een leger van nieuwe mensen in mijn leven. Veelal waren ze minder goed onderlegd in de Schriften dan ik was, maar hadden geestelijk zoveel kracht dat ik inzag dat mijn geloofsprofiel maar heel eenzijdig was ontwikkeld.

Hernhutters

Een briefje naar de hemel

Toen ik eens zat te lezen trof ik het verhaal aan van de Graaf von Zinzedorf. Een jongetje van 4 ging samen met zijn zus naar de arme in de omgeving van hun kasteel. En zo kwamen ze in het huis van een oude vrouw die al lange tijd ziek en verwaarloost in haar hut op de dood lag te wachten. Het was een vrouw met een lelijk karakter, die iedereen gelijk de deur uitstuurde. Ze besefte dat die rijkelui's kinderen haar ook niet konden helpen. Toch hield het jongetje aan om haar aan het praten te krijgen. In zijn kinderlijke eenvoud zei hij: "Opoe ik ga het aan Jezus vragen. Die kan alles." Hij hield woord. Die avond schreef hij een briefje met de tekst: "Heere Jezus wilt U opoe betermaken". Hierop wierp hij het briefje uit het torenvenster en de wind nam het mee. Hij was er van overtuigd dat Jezus zijn briefje wel zou vinden. Deze oude mopperende dame werd plotseling genezen en was een getuigen in het dorp.

Een schilderij met een vraag

De vader van deze jongen had echter grote plannen voor hem en hij wilde dat zijn zoon zou dienen aan het Duitse Keizerlijke Hof. Die potentie had hij en hij was van adel. Zijn vader had echter door dat zijn zoon deze ambitie niet had en altijd maar bezig was met geloof en de mensen om zich heen. Daarom stuurde hij hem als tiener met een koets de deur uit om de wereld te ontdekken. Onderweg zag hij uit zijn raam een zwerver voortsjokken. Hij liet de koetsier stoppen en vroeg de zwerver in te stappen. Maar hij zei: "U weet helemaal niet waar ik naar onderweg ben". Maar de graaf antwoorde direct: "Jawel hoor, wij zijn beide onderweg naar het hemelse Koninkrijk, kom dan breng ik naar Jezus". Aangekomen in de grote stad ging hij naar het museum daar hij hield van kunst. Op een gegeven moment werd zijn oog getrokken naar een schilderij waar Jezus aan het kruis hing. Wat hem dieper trof was een koperen plaatje waarop stond: "Ik deed dit voor u, wat heeft gij voor Mij gedaan?"

Het zigeunermeisje achter het schilderij

Het was enige jaren later toen ik een ander verhaal las. Dit ging over een zigeuner-meisje van 6 jaar, geloof ik, bij een kunstschilder moest poseren. Op een gegeven moment trof ze een schilderij aan met een bebloede en ontklede man. Het kind reageerde gechockeerd: "Wat heeft die man gedaan?" De schilder reageerde onverschillig: "O, ehm... niks eigenlijk" Hij kende het verhaal achter schilderij al van jongsaf. Hij had waarschijnlijk ook al vaker geschilderd en het raakte hem niet meer. Het onnozele van het kind irriteerde hem. Echter ze vroeg door: "Waarom moest hij dan dood?" De schilder: "Hij heeft dat voor ons gedaan, zodat wij niet voor eeuwig dood hoeven te zijn". Hierop antwoorde het kind: "Als Hij dat voor u heeft gedaan, wat heb gij dan voor Hem gedaan?" Een jaar later kwam er een sjovele dame aan deur of hij mee wilde komen naar een kamp buiten de stad. Een ordinaire plek waar je niet wilde komen. Hij ging mee omdat het verzoek kwam van een jong stervend meisje. Aan haar bed moest hij bekennen dat hij een grote nalatigheid in zijn leven had. In dat korte stukje van haar leven heeft dit kind iedereen die ze kende verteld over de Man die zich voor haar had opgeofferd, waardoor ze ondanks haar jeugde leeftijd de dood niet meer vreesde en deze met een vredige lach om haar mond en in haar ogen een dag later deze aarde verliet. Desondanks bleef de vraag bij de schilder hangen. Thuisgekomen graveerde hij een koperen plaatje, welke hij liet aanbrengen onder het schilderij: Dit heb Ik voor u gedaan, wat heeft gij voor mij gedaan?

Vrede en eenheid op een heel klein stukje aarde

Deze graaf stelde zijn graafschap beschikbaar als een toevluchtsoord voor verdreven Christenen. In die tijd werden de protestantse christen vervolgd in diverse Europese landen. Op zijn graafschap waren ze welkom, omdat de graaf zelf wist dat hij een vluchteling was die een thuis bij Jezus had gevonden. Dit was zijn pay-back. Echter het protestantisme was in die tijd reeds al weer verdeeld in Luthersen, Calvinisten, Hugenoten en nog diverse groeperingen. Die hadden echt moeite om in vrede met elkaar te leven. Daarom kwam men niet bij elkaar in de buurt, om de goede vrede te bewaren. Echter hier in dit graafschap diende je aan tafel te zitten met iedereen, ook met de katholieken, want hier was geen ruimte voor hokjes en vakjes, want hij stond er voor dat zij allen, als ze hun  geloof hadden beleden, elkaar broers en zussen waren die de tafel deelde met hun Oudste Broeder Jezus Christus, onder het oog van de Eeuwige. Hij hernoemde zijn graafschap tot Herns Hut (de hut/verblijf van de Heer). De Hernhutters werden uiteindelijk de zendelingen die zich over de wereld verspreide in tweetallen. Kwam er iemand om het leven, dan werd gelijk een ander gestuurd om het gat te vullen. Sommige waren zo gepasioneerd dat ze zich in onze overzeese kolonie verkochten als slaven, omdat de slavenhouders en de overheid weigerde dat zij de 'zwarten' en binnenlanders het Evangelie mochten vertellen. Velen vonden de dood, maar opnieuw spreide er zich een net van kleine geloofsgemeenschappen in huizen en slavenverblijven uit over de wereld en kwam geloof tot leven, omdat het niet alleen meer over woorden ging, maar werd bewezen in daden.

Opnieuw verbonden door een afgekeurde preek

Zo kwam ik op een gegeven moment in de positie dat ik zou voorgaan in een Vesperdienst kort voor Goede Vrijdag. De korte preek die ik voorbereide voor deze dienst van stilte en gebed, werd ik aangevallen. Ik moest spreken over de leidende Knecht uit Jesaja. Echter de toegewezen Bijbelvertaling verbloemde de persoonllijke schuld van ons allen. De boodschap was dat Hij (Jezus) om onze overtredingen is verwond, om onze ongerechtigeheid (kwaad) is verbrijzeld. Hij heeft onze ziekte en schande gedragen. De vinger wees mij en mijn toehoorders aan. Deze boodschap mocht ik echter niet spreken van een geestelijke. Die woensdagavond stond ik op met de bijbel in mijn had en een preekschets waar aan was geschaafd zodat het de andere kerkleiders aan zou staan. Die dag waren alle beeltenissen in de Oud Katholieke Kerk afgedekt, om de verlatenheid van de Leidende Knecht te tonen. Ik voelde mij zo onmachtig met een halve boodschap voelde ik mij een leugenaar voor de, tot mijn verassing gevulde kerk, met geestelijke en leden uit de diverse kerken in de stad. Op dat moment gebood de Geest mij die preekschets terug in mijn cobert te steken en ik liet mij lijden met de woorden die ik moest spreken. En zo vertelde ik in deze korte preek het verhaal van de jonge graaf. Op dat moment voelde ik hoe wij werden verbonden in alle denominaties. Zelfs degene die zeer kritisch over mijn rechtstreekse boodschap waren, begonnen te bevestigend te knikken. Na afloop vroegen ze in welke parochie ik priester was en of ik bij hen wilde voorgaan. Helaas moest ik zeggen dat ik geen priester was, behalve dan dat ik bij gelegenheid door een priester ben gezalfd mensen ter genezing de handen op te leggen. Hier leerde ik wat de zegen was om vrij te zijn van trots, eenheid te preken en ootmoedig dankbaar onze ogen omhoog te richten naar Hem die voor onze zonden stierf en voor ons bid bij Zijn Vader in de hemel. Hoewel ik de regels had geschonden en ik  vooraf op mijn vingers was getikt, heb ik geen woord van kritiek gekregen, behalve bemoedigingen die ik dankbaar op het altaar van het gebed heb neergelegd.

Niet de priester, maar ik ontmaskerd

Terwijl ik er een keer op uit was om een objectief verslag te maken van een conferentie geleid door een charismatische priester, raakte ik in verwarring. Ik hoorde deze priester ongezout de waarheid spreken, wat doordrong tot in het diepste van mijn ziel. Hoewel ik dacht geen wrok in mij te dragen, bracht God door deze priester mij bij iedere beschadiging in mijn leven. Maar het liep naar een moment toe waarop de priester mensen de handen oplegde. Wat ik toen zag gebeuren zette alle haren overeind. De Heilige Geest manifesteerde zich daar met ongekende kracht. Niets van mijn theologisch plaatje klopte niet. En hoewel het diepste van ziel was geroerd, bleef de rationele Herman ook actief. Ten diepste wilde ik deze priester ontmaskeren. Voor mijn gevoel was ik tenslotte de enige die op zijn plaats bleef zitten. Tot ik besefte hoe arrogant ik was: Ik zie met mijn zitten dat ik Gods Geest niet in deze mate nodig had. Ik vond zoals het was goedgenoeg. Met een hoofd rood van schaamte ben ik opgestaan. Maar naar die priester zou ik om geen geld gaan. Aan de zijkant van het spreekgestoelte in het klooster zat een man naar mij te kijken, toen hij mij riep. God had mij aangewezen. Schijnbaar was mijn geestelijk strijd zichtbaar, want hij zei dat hij niet hoefde te weten wat er in mij omging. God had hem een eenvoudige opdracht gegeven. Daarom zei hij: Ga op je knieen zitten en bid tot God. Ik kon niet bidden! Maar het was of ik geknielde houding was gekneveld. In mijn wanhoop heb ik het tot God uitgeschreeuwd. Mijn handen geklauwd in het tapijt. Vanaf moment was ik alleen in het gehele universum en vond er een strijd plaats in mijn hart en hoofd, maar minstens zo hevig was de strijd in de geestelijke sferen. Hoelang ik heb gebeden en geworsteld weet ik niet, maar er kwam een vrede over mij. Mijn hoofd was stil en mijn lof was voor de Heere. De volgende dag genas God mij van mijn spierziekte. Terwijl ik bij de afsluitende dienst stond met zingen kwam er een Afrikaans ogende en gekleden dame op mij af en greep mijn armen vast en zei: Come dance for God! Voor ik het wist had ze mij meegesleurd en dansde ik voor het eerst van mijn leven en het was ten volle voor mijn God. Dit alles paste zo niet bij mijn rationeel ingestelde karakter en geloof. Vanaf dat punt trad er herstel op in mijn leven.

Een engel op wacht

Ik denk een goed jaar later liep ik stage bij een van de grootste christelijke evenementen van Nederland. Ik werkte die dagen van 6:00 tot 14:00. In de ochtend had ik de verantwoording voor de kinderen uit de bovenbouw van de basisschool. In de middag diende ik in het ministry-gebed, ging daarna met de kinderen weer verder. Eind van de middag en in de avond diende ik opnieuw in het ministry-gebed voor de volwassenen om vervolgens 's nachts als BHV'er in de tent met de tieners te zijn waar de concerten werden gegeven. Uiteraard mocht ik ook tussendoor nog als BHV'er optreden. In de nacht bereide ik mijn lessen en activiteiten voor de kinderen weer voor. Ik moest het meestal met een uur of twee slaap doen, maar God gaf mij zo'n bak energie, dat dit geen probleem was. Ondanks ik op dat moment op krukken liep doordat ik mijn enkel en voet had gebroken. Daar leerde ik wat het betekende om te worden als een kind. Out of the blue vroeg ik kind: Bestaan engelen trouwen echt? Ik antwoorde: natuurlijk. Wat wil een kind weten: Hoe zien ze er uit en wat doen ze? Ik heb dit uitgelegd met mijn grote theoretische kennis en enkele eenvoudige ontmoetingen. Het belangrijkste wat ik ze wilde leren, was dat bidden niet langer een praten tegen God moest zijn, maar een praten met God. Een kind vertelde dat haar ouders hadden beloofd bij de tent te blijven waar zij sliep. Helaas hielden haar ouders geen woord en vertrokken en lieten haar alleen achter. Het meisje had gebeden: Jezus, wilt u een engel sturen om voor mij te zorgen? Ze zei: Misschien is het wel heel raar. Wat? vroeg ik, want ze mag alles zeggen. Ze vertelde hoe een grote man in de deuropening van de tent bleef staan, maar ze kon niet zijn gezicht zien. Ze voelde zich bij Hem veilig. Toen haar ouders eindelijk thuiskwamen was deze misterieuze man verdwenen. Dat kind had blindelings geloofd wat ik haar had verteld, puttende uit mijn zeer beperkte kennis.

Wonderen bestaan de verwoesting van mijn trots

Gedurende de bediening van het ministry-gebed werden er diverse mensen genezen. Vrijwel iedereen vertrok met een hoopvolle getruigenis of genezing. Tot op een avond er een communicatiefout ontstond waardoor mijn gebedspartner niet kwam opdagen. Na een kwartier zag ik een vrouw met een naamkaartje op doelloos staan. Haar was hetzelfde overkomen. Wij vormde samen en duo, maar ondanks de lange rij wachtende kwam er vrijwel niemand naar ons toe. Tot er een vrouw kwam die weinig concrete vraag/informatie had. Ze kon God niet als haar Vader zien. Eerijk gezegd irriteerde het mij dat ze vage antwoorden bleef geven, alsof alles werd omzeild. Bijna gelijk toen wij onze handen zegenend ophieven en de naam van onze Heere Jezus Christus uitspraken braken er demonen in haar los. In deze mate had ik het nooit meegemaakt. Hoewel dit niet behoord op een plaats van een evenement maar in de veilige kring van geloofsgenoten, konden we niet anders dan deze demomen het zwijgen op te leggen en uit te drijven. Ik ben juichend die avond naar mijn tent gegaan en dankte God. Ik wilde nog even snel mijn gebeurtenissen op mijn memorecorder inspreken. Terwijl ik dit deed begon ik trots te worden op wat er was gebeurd. Op dat moment vielen de helse machten mij aan met een diepe duisternis, vervuld met angst. Ik ben mijn tent uitgevlucht naar de gebedstent toe. Hier leerde God mij wat tussen mijn roeping en God in bleef staan: Trots. Hoe klein dan ook. Hier leerde ik op een geheel nieuwe wijze met God spreken.

Never ending story

In een kraam lag een boekje over het 24/7-gebed. In de korte momenten van rust ging ik in het zonnentje alleen zitten te lezen. Hier leerde God mij dat hierin de kracht van de vroege kerk heeft gelegen: ze waren nonstop in gebed, verdeeld over honderden kleine huisgemeenten die met elkaar een raster over het romeinse rijk vormde. De wereld veranderde doordat er bijna bij iedereen in de buurt eenvoudige mensen aan het bidden waren en tussendoor zoveel mogelijk onderwijs wilde ontvangen. Hun aandacht ging hierdoor niet alleen naar zichzelf en God, zoals bij vele goeroes het wel naar het IK en de charismatische leider gaat, hun aandacht ging uit naar de mensen om hen heen, armen, zieken, weduwen en wezen. Het uitschot van de maatschappij vormde de kern, die werd aangevuld door voornamelijk vrouwen uit de elite en bovenklasse.

WWJD?

Reeds een jaar eerder had ik het boekje 'In Zijn voetspoor' gelezen. Het verhaal over het ontstaan van de WWJD-beweging: What Would Jesus Do? : Wat zou Jezus doen?. Deze golf trok de wereld over doordat ze in gebed steeds waren verbonden. Ze hadden een eed afgelegd dat ze een jaar lang alleen zouden doen hetgeen wat deze vraag kon doorstaan. Het gevolg was ongekend groot. Tot de krant en het britse spoorwerk traden er enorme veranderingen op. Hoewel de basisgroep bestond uit de elite, was deze ontstaan door een stervende zwerver op een zondag voor de avondmaalstafel in de kerk neerviel en deze woorden sprak. De grote uitbraak ontstond in de britse achterbuurten en trok de hele wereld over. Deze man had een vraag gesteld die eeuwen overleefd: Wat zou Jezus doen? Niet met elkaar kerk-zijn, maar omzien naar elkaar en elkaar dienen in eenvoud, vreugde, vrede, ootmoed en passie. Toen de verwoestende alcohol onder de werkelozen britten de gezinnnen verscheurde en de criminaliteit er mee uit de hand liep, werd deze bewezing een bedreiging voor de kroegen. Met als gevolg dat een jonge hoer werd gedood, omdat zij een nieuw leven had omarmd. De grootste lichten die mij tot mijn roeping dreven waren in dit verhaal een zwerver en een hoer. Beide vonden de dood, maar werden een waxinelichtje dat de hele wereld in brand zette. Stel je de vraag iedere keer: Wat zou Jezus doen? Wil je hier aan worden herrinnerd, dan kan je bij ons gratis armbandjes krijgen, om dit als herinnering aan een nieuwe levensstijl te dragen.

Een 'goed' excuus

Altijd was er weer een 'goed' excuus om niet gehoor te geven. Ik was te druk. Mijn gezondheid was te kwetsbaar. Ik had een zorgengezin. Ik moest zorgen voor brood op de plank. Ik had de ruimte niet om mensen in mijn stacaravan 24/7 een plaats van gebed te bieden. De kerk waar ik was was een een geestelijk lauwe sfeer. Men zei: "We wachten tot de laatste de deur sluit" en "God zal bij ons geen wonderen meer doen". De sfeer was neerslachtig met een gemaakt vrolijk sausje, maar de Geest ontbrak op enkele uitgezonderd. Tijdens mijn stage ontmoette ik een man, die blijkbaar een BN'er was, want iedereen sprak hem aan of hij ook zou optreden. We lunchte samen en hij vroeg naar mijn geestelijke gesteldheid. Hij bespeurde mijn verwarring en stille wanhoop. Hij zei: "Er is een kerk in Utrecht de CCC heet". Thuis had ik wel eens gekeken wat dat van kerk was. Het was voor mij een veel te moderne kerk. Ik werd steeds zieker en kon al maanden niet meer in de kerk komen en nooit had ooit iemand naar mij omgekeken, terwijl ik elke woensdag de gebedsbijeenkomst bezocht en in zeer grote regelmaat voorging. Ik besefte dat ik geestelijk leeg was gelopen, maar ik moest voeding ontvangen, daar een zware ziekenhuisopname wachte. Eigenlijk meer uit wanhoop dan met enige verwachting ging ik naar die kerk toe. Bij binnenkomst werd ik als een oprechte vriend ontvangen. In de dienst ging de vaste voorganger voor. Zijn preken zijn uiterst eenvoudig, maar gedegen, vaak ondersteund met een grappige maar goed onderbouwde bordtekening. De muziek was veel te heftig. Diverse mensen gaven een spontane getuigenis. Waaronder oog een goedogende dame/meisje. Ze sprak gebrekkig nederlands doorspekt met engels. De voorganger sloeg zijn arm wel heel intiem om haar heen. Hmmm...ik ben bij een sekte aanbeland dacht ik. Later begreep ik dat dit zijn vrouw was en geen jonge studente waar ik haar voor had aangezien. Maar de zalving die uitging van deze gemeeschap was ongekend. De volgende dag kreeg ik te horen dat ik MS had en direct moest worden behandeld. Gezien de dosis Prednison was er de kans dat ik een psychose zou oplopen als bijwerkig. De klap kwam keihard aan. Eindelijk was er een einde gekomen aan het gevecht, dat ik zeker wist dat ik ziek was en de arts alles wegduuwde en verdoezelde. Na een week was ik nog niet behandeld. Uiteindelijk bleek mijn arts de behandeling te blokkeren en ging tegen de diagnoses van meerdere collega's in. In plaats dat er rust kwam, begon het gevecht met de medici die dag in volle woede. Emotioneel ging ik er kapot aan. Jaren later zou blijken dat deze arts uit zelfbescherming had gehandeld en bewust mij behandeling had ontzeg om zijn eigen hachje te redden. Blijkbaar was ik niet duidelijk dat simpelweg sorry zeggen genoeg was geweest en ik hem gewoon was blijven vertrouwen. Echter mede door valse en gebrekkige diagnose verloor ik mijn werk. Toch kon ik die tijd teren op die ene simpele preek: U bent een heilige priesterschap en een levende steen in de Tempel van onze God. Hier leerde ik een meisje kennen en mocht van mijn geloof getuigen. Ook nadien hebben we elkaar nog diverse malen ontmoet. God had dit bewust geleid, want later zou blijken dat we elkaar moesten ontmoeten zodat zij op het laatste moment zo werd weerhouden van zelfmoord, waar mogelijk ook andere door in gevaar zouden zijn gekomen. Je begrijpt dat ik later bij de CCC in Utrecht terugkeerde. Maar opnieuw was hier geen ruimte voor een 25/7 gebedshuis, omdat ze geen pand bezaten. Hier leerde ik elkaar in eenvoud, liefde en veel vrolijkheid te dienen. 

Alpha-cursus

Hoewel ik geen uitvoer dacht te kunnen geven aan mijn roeping, hoewel ik nooit heb gevraagd of zij een mogelijkheid zagen. Maar toen kwam er een gouden kans: Er werd gestart met het geven van de Alpha Cursus (als je hem nooit hebt gedaan, vraag hem vandaag gelijk bij ons aan). We pakte het groots en goed (geestelijk) voorbereid aan. Gelukkig waren er diverse kandidaten. Maar toen het puntje bij het paaltje kwam, kwamen er slecht 2 mensen en zelfs dat leek geen langdurige relatie uit voort te komen.  Toch had de Heer ons hiertoe geroepen. Ik was in elk geval hierdoor verward. Ondertussen werkte ik in een hospice en bood God mij zoveel mogelijkheden om van Hem getuigen voor wie op de rand van de eeuwigheid zweefde. Toch knaagde het aan mij dat ik ook menig stervende er nooit over heb verteld, omdat dit niet zou mogen in mijn functie. Degene waar ik wel mocht getuigen waren de mensen die zelf mij aanspraken, want het was geen geheim dat ik een christen was. Ik woonde in een omgeving waar de natuurreligie bodem had gevat. En zo ontstond er een bonte groep van mensen die onderwijs wilde ontvangen in huiselijke veilige sfeer, zonder de angst voor het concept kerk en strenge leiders (ook al is dit lang overal niet het geval, zit dit beeld vaak wel in de weg). Uit privacy-overwegingen kan ik niet in details treden, maar de Heere bracht een geheel niet leven naar mijn woning. Er was geen ruimte meer voor meer mensen, hoewel er nog waren die ook hadden willen deelnemen. Deze cursus is zo gezegdend. Opnieuw waren hier die twee mensen en jaren nadien zou God hen weer naar mij toebrengen. Nu als wedergeboren christenen kwamen ze bij mij en stelde de veel gehoorde vraag: Kan je een vervolg geven? Hierop kon ik alleen naar God nog alleen antwoorden met Maarten Luthers woorden: "Hier sta ik. Ik kan niet ander"

Noodkreet van eenzaamheid en leegte

Geleidelijk aan bracht God steeds meer mensen op mijn pad, de één omdat hij pastorale zorg verlangde, anderen voor gebed. In de afgelopen jaren hoorde ik steeds meer niet-christenen die behoefte hadden leiding en onderwijs om hun weg naar God te vinden of om het christelijk geloof (vrijblijvend) te ontdekken. Een nog grotere groep waren christenen uit alle mogelijke richtingen die aangaven dat ze behoefte hadden aan goed onderwijs  in hun kerk weinig diepgang had, anderen dat er wel diepgang was, maar dat het niet begrijpelijk was wat er werd verteld en bij de meeste mensen werd gehoord dat ze wel een bijbel hadden, er in lazen, maar slechts een deel kende, niet begrepen wat ze lazen of met veel vragen bleven zitten. Vele klagen over een gebrek aan saamhorigheid en dat ze te passief bij het geloof zijn betrokken. Dit doet niks af aan het vele goed werk wat er gebeurt, maar zeker nu we ruim een jaar te maken hebben met (deels) gesloten kerken neemt de noodzaak alleen maar toe. Niet langer kan ik deze noodkreet aanhoren. Ik mag nog werken als vrijwilliger voor telefonische hulpverlening. Hier ontmoet ik vele die mij vragen te bidden of om mijn getuigenis, ook al heb ik nooit in het gesprek er op aangestuurd, werd deze vraag mij zo vaak gesteld. Ook hier hoorde ik veel ouderen klagen over de leegte, als ook jongeren die hetzelfde ervaren en zelf de uitweg in de dood zoeken. Er is een schreeuw van eenzaamheid in Nederland en Belgie. Vele wanhopen achter gesloten deuren. In hoeveel huizen branden in de avond gezelg de lampen, maar binnen is de eenzaamheid. Ja ik hoor met name jongere mensen die tientallen of zelfs honderden vrienden hebben en tot verwelken door de eenzaamheid die heerst, in de leugen die regeert en ze ervaren, alsook het onbegrip en het gebrek aan een plaats waar ze veilig zijn en hun vragen mogen stellen en alles mogen vertellen wat ze hebben meegemaakt en in hen leeft.

Motivatie en roeping

Terwijl ik mee werd gezogen in de stille en verstikkende eenzaamheid, ontdekte ik opnieuw de bijbel. Ik begon alles op te schrijven wanneer God tegen mij had gesproken onder het bijbellezen en studie. Als ik al deze ontmoetingen zou opsommen, zou ik een boek kunnen vullen. Ik zag opeens hoe vaak God mij had gezegd dat ik deze Geopende Deur moest beginnen. Maar ik deed het niet. Daarom liepen alle sporen in mijn leven dood. Ik zag vruchtbare tijden, maar die waren voor een tijdje onderdeel van mijn leven. Ik heb zelf mijn weg gekozen door mijn verstand te volgen en mijn hart alleen te gebruiken als onderbouwing. Ik ging als Mozes te vroeg aan de bak, wat bij hem op een ramp uitliep, toch had God hem geroepen als hun verlosser en was hij Gods knecht. Maar eerst moest hij 40 jaar de woestijn in als herder. Stofhappen. Praten verleerde hij in de eenzaamheid. Hij werd bejaard en was ondertussen onbruikbaar geworden. Toen hij dat ten volle besefte was het Gods tijd en er kwam uit deze bejaarde man het sterkste karakter voort die de Joodse geschiedenis telt (en die tellen er velen).

Ik ging als Jona weg van mijn roeping. Ik had zulke goede argumenten. Dat had Jona ook, want hij moest de vijand van zijn volk de ondergang boodschappen. Hij wilde niet dat ze veranderde en de verwoesting niet doorging. Hoewel God wonderen deed (hij werd in de zee geworden en door een grote vis gered), bleef hij mokken tegen God. Hij deed uiteindelijk wel zijn werk. Maar daarna keerde hij terug naar de wonderboom om verder te mokken en God te vertellen dat Hij de verkeerde voor zich had. Ook ik liep er van weg met mijn goede smoesjes. Ja ook mensen die mij lief zijn hebben gezegd dat dit niet kan, maar nu weet ik dat dit Gods wil is en dus zal slagen. Het mooie is dat God mij een concept voor ogen heeft gesteld, waarbinnen ik zelf overbodig wordt en andere het misschien wel op een nog betere manier voort kunnen zetten. 

Nu weet ik dat ik slechts 2 opdrachten heb bidden en dienen. Opnieuw: Hier sta ik, ik kan niet ander

Reiniging

Toch was er nog een deel in mijn leven wat niet strookte met een plaats als Gods huis. Ik een grote interesse in tribale kunst en het gebruik van symbolen. Mijn huis was dan ook ingericht met tribale kunst van over de hele wereld. De ene na de andere christen vertelde mij dat ik mijn huis verontreinigde met boze geesten. Ik vond het onzin en het maakte mij kwaad, omdat niemand het kon onderbouwen. Het was alleen maar een gevoel van mensen die er geen verstand van hebben. Totdat een zuster heel bescheiden mij het boekje Zegen en Vloek van Dereck Prince toeschoof. Ik voelde gelijk een ongebreidelde weerstand. Toen wist ik hoe laat het was. Zoveel verzet in mijn duidde op een geestelijke strijd die maar een uitkomst als optie had. Gelijk bij het lezen van de inleiding werd mij duidelijk dat er keihard een bezem door mijn huis zou gaan. Ik vond het vreselijk om afstand hier van te doen. Zeker de twee kanopen (urnen uit de pyramides). Dat waren mijn schatten en van groot cultureel belang. Toen ik wist dat alle beelden, rituele voorwerpen en maskers moesten verdwijnen, wilde ik ze verkopen en op Marktplaats zetten. Maar toen hield God mijn tegen: Herman, als dit jouw huis ontheiligd, is het dan verantwoord dat je andermans huis en leven beschadigd met deze religieuze voorwerpen. Ik stapelde alles in dozen en plaatste ze in de gang. Die avond liep ik er langs en voelde de aandrang om de dozen te openen en nog een keertje er naar te kijken. Maar toen klonk weer Gods stem: Ziet niet achterom! Alles is mijn huis uitgegaan zonder dat ik pijn in mijn hart voelde. Voor elk voorwerp dat verdween uit mijn huis, kwam iets terug wat zich met God verbond. Nooit heb ik één voorwerp gemist. Er kwam rust voor terug. Waarom luisterde ik nu wel? Het waren steekhoudende argumenten. Niet in alles was ik het met Prince eens, maar dat deed niks af van de waarheid die mij vrij maakte. Nu kan ik je in mijn huis ontvangen zonder dat iemand zich ongemakkelijk hoeft te voelen. Nu kreeg ik toestemming om mijn huis aan God te wijden. 

Wie mij kent weet dat ik een aantal persoonlijke passies heb: Mijn God, luisteren naar mensen, helpen en onderwijzen van mensen, bidden met mensen en getuigen voor mensen. Ik geef de voorkeur aan de 'titel' pastor omdat ik samen met je op weg wil gaan naar jouw bestemming. Ik sta niet boven anderen. Ik ben geen man in pak, noch spreek ik een andere taal dan wie ik mag begeleiden of onderwijzen. In een ander opzicht ben ik ook geen doorsnee geestelijke: ik ben een christen die niet thuis hoort in een bepaalde stroming. Ik geloof in één algemene wereldwijde gemeenschap van christenen. Ik ben een volgeling van Christus, die thuis is binnen traditioneel protestantse, evangelische, katholieke en charismatisch christendom. Tradities en dichtgetimmerde leerstellingen scheiden ons al eeuwen van elkaar. Maar wat hebben we gemeen: de bijbel als Gods Woord, het geloof in Jezus Christus, gebed (ook al verschilt daarvan de vorm) en de Heilige Geest die aan elke gelovige is gegeven. Ik geloof en leef naar twee normen: back to the basic en Back to the future!

Ik beschouw mij niet als eigenaar van een kerk of gemeenschap, maar alleen initiatiefnemer. Ook jij heb gaven gekregen die je kan inzetten als je er klaar voor bent en de gelegenheid zich voor doet of als jijzelf spontaan je steentje wilt bijdragen. Een engelse prediker aan de vooravond van de Great Awaking, weigerde een titel voor zijn naam te zetten, behalve 2 letters achter zijn naam S.S. of wel Saved Sinner. In die stijl wil ik hier staan: ik ben gewoon één van jullie. Niet meer en niet minder.

Mijn gezondheid ging heel rap achteruit. Spreken begon moeilijk te worden, zitten in de rolstoel lukte bijna niet meer dan een kwartier tot een halfuur. En dagen lag ik gedeeltelijk verlamt op bed. Nog eenmaal wilde ik terug naar het klooster Emmaus. En daar ontmoette ik een jonge man, die mij vrij en frank aanzei: Geloof je dat Jezus jou gaat genezen? Ik dacht eerlijk gezegd: O no, daar gaan we weer! Hoe vaak heb ik dat al gehoord. En eigenlijk altijd teleurgesteld, uiterst had ik dan wat meer hoop. Maar genezen. Nee, niet voor mij. Ik geloofde heilig dat de Heer mij aan banden had liggen, om mij in toom te houden. Ik verwacht geen genezing. Maar natuurlijk zeg je dat niet. Ik antwoordde diplomatiek correct: Ja, ik geloof dat Jezus geneest. Maar (on)bewust had hij mij door en zei: Dat zei ik niet. Geloof je dat Jezus JOUW gaat genezen? Ik had geen zin in dit gesprek, maar kon de persoon en zijn eerlijkheid waarderen en wilde toch wat tijd even doorbrengen.

Gebed en Visioen

Uiteindelijk vroeg hij of hij voor mij mocht bidden en ik dacht: Baat het niet, dan schaad het niet. Ik ben nooit slechter van een gebed geworden. Hij ging voor in een eenvoudig gebed. Daarna bad hij zachtjes verder in gesprek tussen hem en God. Ondertussen besefte ik dat er wat aanstaande was en dat maakte mij zenuwachtig. Wilde ik genezen worden? Ja, graag. Maar hoe gaat de wereld er dan uitzien? De paniek maakte zich meester van mij. Totdat ik besefte dat ik bleef bidden: Heere Jezus, genees mij! Maar niet vandaag. Opeens realiseerde ik hoe vreemd mijn gebed was. En ik begon te bidden: Heere Jezus genees mij! Op dat moment viel in de kloosterzaal een zeer helder licht over mijn heen, terwijl mij ogen gesloten waren. Ik voelde de warmte als op een aangenaam zoelle zomerdag. Ik denk dat ik met gesloten ogen mijn hoofd heb opgericht naar de bron van het licht. En in het licht zag ik de contouren van een uitgestoken rechterarm. Hij was gekleed in een onder- en overkleed. Ik zag Hem vanaf Zijn schouders totaan het midden van Zijn borst en tot aan Zijn voeten. Ik heb geen seconde mij afgevraagd wie dat was. Ik wist dat het de Heere zelf was. Hij sprak geen hoorbaar woord met een stem, maar het was alsof ik wist wat Hij wilde zeggen. Hij bleef op een paar meter afstand van mij staan met uitgestoken hand. Ik bad Hem dat Hij mij zou oprichten. Maar ik besefte dat ik moest opstaan. Maar mijn voeten en benen waren pijnlijk gevoelloos. Daar durfde ik niet mee te gaan lopen. Ik bad: Heere, laat dan alsublieft warmte door mijn voeten stromen. Op dat moment stroomde er een warmte van mijn hart tot aan mijn knieeen. En van mijn hart naar mijn hoofd stroomde dezelfde warmte. Maar mijn onderbenen en voeten bleven koud. Ik besefte dat ik weer aan mijn Heiland eisen aan het stellen was. Het voelde zo ongepast.

Het wonder gebeurde

En... alles was weer terug naar het normaal. Ik twijfelde aan wat ik had gezien. Er werd gevraagd: En? Hoe voelde het? Er kwam een teleurstelling, boosheid in mij op. En ik stond brusk op met de gedachten: Als het niet klopt, is dat gelijk voor iedereen zichtbaar en is het klaar. Ik schaam mij nu diep om mijn gedrag en gedachten. Maar met dat ik opstond was er de kracht in mijn benen. Mijn gewrichten leken los te komen in een heel snel thempo, veel sneller dan dat gewoon was. We liepen de zaal uit, de gang op. Met elke stap voelde het zekerder.

Beproefd

Bij de trap en lift aangekomen stelde deze man voor om naar boven te gaan naar de Bovenzaal waar de diensten werden gehouden. Hij wilde hiervoor de lift bestellen. Maar opeens besefte ik: Ik kan al jaren geen trap meer lopen. In huis liep ik nog altijd van de bank naar de keuken en wc. Dus psychosomatisch kon ik misschien nu even lopen. Dat bewijst nog niks. Maar al die trappen op, zou onmogelijk zijn. Dus ik wilde het 'wonder' op de proefstellen. We liepen de trappen op en zonder moeite kwamen we boven. Zij het dat ik wat buitenadem was, maar dat mag na jaren geen trap te hebben gelopen. We liepen met een omweg naar de zaal. En steeds meer leek te bevestigen dat het echt leek te zijn.

Wandeling en verrassing

Hij stelde voor om een wandeling te maken. Ik had blijkbaar laten ontvallen dat ik van boswandelingen hield, maar niet meer kon. Onder het wandelen informeerde hij naar wat er onder het gebed was gebeurd. Ik vertelde het hem en hij bevestigde dat hij het licht ook had gezien, maar niet de warmte had gevoeld, die over mij viel. Daar ik mijn voeten wel steeds beter ging voelen, maar ze niet vertrouwde, liep ik met mijn ogen naar beneden gericht te vertellen. Op dat moment sla ik mijn ogen op en zie 50-100 meter voor ons dat het pad zich in een T splitst. Op de T-splitsing staat een beeld van Christus, met Zijn rechterarm uitgestrekt. In een onder- en overkleed. 100% wat ik in het visioen had gezien, maar nu van beton. Even voelde het alsof ik in Zijn armen kon rennen. Ik realiseerde mij dat het maar een beeld was, maar ik wilde er naar toe rennen. En ik deed het. Ik rende! Hoe enorm lang was dat geleden? Een kwartier terug liep ik voor het eerst. Daarna de trappen op. Nu rende ik al. 

Genezing is nog niet klaar...

Later die dag realiseerde ik mij dat ik geen stijfheid meer in mijn gewrichten had. Mijn spieren hoefde niet op gang te komen. Ik zat vanaf dat moment op elke stoel en bank die ik wilde. Hard of zacht. Diep of ondiep. Een dag geleden kreeg ik nog doorligwonden als ik een kwartier had gezeten, zonder af te wisselen naar liggen of kantelen.