Vandaag staat een onbekend beeld uit de Bijbel centraal die wel een 'werveldistel' wordt genoemd of de (Valse) Jerichoroos of Wederopstandingsbloem. Een schijnbare dode bol, brandgevaarlijk en verwoestend, maar in de kern bevind zich een groen hart van leven. Vandaag behandelen we dit uit Psalm 83, wat van een schijnbaar wraakzuchtige psalm veranderd in een lied van hoop en genade.
Schriftlezing
Psalm 83 >>>
Zingen: 388 De woestijn zal bloeien als een roos
‘Mijn God, maak hen als een werveldistel, als stoppels voor de wind.’ Psalm 83:14
Timelaps-video van het openen van de Jerichoroos
Maak hen als een werveldistel
Inleiding
We hebben net het bekende lied gezongen ‚de woestijn zal bloeien als een roos‘. Rond Israel zijn er 2 belangrijke woestijnen. De Woestijn of Woestenij van Judea of Ein Gedi en de Negev-woestijn. Kijk daar rond of duik in de boeken, je zult nooit vinden dat daar enige roos heeft gegroeid of gebloeid. Natuurlijk let je goed op en zeg je er staat de woestijn zal bloeien als een roos en niet met rozen. Ja, dat staat er wel. De vertalers hebben ‚als een‘ toegevoegd, want er groeien toch geen rozen in de woestijn, dus dat kan je niet letterlijk nemen. Laten we nu eens staan wat er staat. Jesaja profeteert in Jesaja 35:1 letterlijk: De woestijn en wildernis zullen (zich) verblijden. De woestijnvlakte zal jubelen. Zij zal rozen bloesemen.
In de afgelopen dagen heb ik jullie lastig gevallen met foto’s van een dode bol die ik zondag in het water heb gelegd, aan het begin van de dienst en aan het einde van de dienst, vouwde zich reeds het eerste blad open. Ik had verklapt dat ze de mooie vrouwelijke naam Anastasia draagt en dat de Bijbel over haar spreekt. En toch kom je haar naam niet als zodanig tegen. Deze plant is ook wel bekend, zoals Geertje al gelijk had uitgezocht, als de Roos van Jericho en dit exemplaar is de Valse Roos van Jericho ofwel de Maria‘s Hand. Eigenlijk is het helemaal geen roos. In Psalm 83 wordt het een werveldistel genoemd, maar het is een mossoort, met bijzondere eigenschappen. Deze plant groeit in het regenseizoen in de Negev-woestijn en de Woestijn van Judea. Het heeft stevige wortels, die zich niet heel diep, maar wel in een krachtig netwerk verspreiden in het losse woestijnzand. Aan de stam groeien de kinderen als rozen. Maar zodra de droogte weer de overhand heeft, verdord de plant en de wind rukt de kinderen los van de plant, die zijn verschrompeld tot een dode bol. De wind neemt ze mee en als lichtgewicht tennisballen rollen ze oneindig over de woestijnvlakte, tot ze ergens klem komen te liggen. Anastasia - zo zal ik ons meisje maar blijven noemen. Dat klinkt lieflijk toch? – kan wel 100 jaar voor dood blijven liggen. Aan de onderkant van de bol zitten een soort wortels, waarmee ze ooit aan haar moeder was verbonden, maar nu is losgerukt en verdord en weggevoerd door de woestijn. Door haar droogte is enorm brandgevaarlijk. Toch bleek deze dode bol, niet zo maar dood te zijn. Het is een schijnbare dood. Want zoals ik al zei, begon ze zich aan het einde van de dienst reeds een beetje te ontvouwen. In de avond vouwde de bol open van een 5 centimeter grote bol, tot een 25 cm grote wijdse dode plant. De volgende ochtend bleek het hart niet dood te zijn, maar groen te kleuren en teken van leven te geven. Al het water was opgezogen. Ik gaf haar een bord vol water en toen de zonnestralen haar beschenen, begon ze te drinken en werd de hele kern groen. Overal krulde grijze bolletjes open tot groenige roosachtige vormen, die als een varen veranderde in een blad. En met dat de dagen vorderde ontpopte ze zich tot een weelderige plant. Maar als ik Anastasia nu uit het water haal en laat opdrogen, veranderd ze binnen een week weer in de schijnbaar dode levenloze bruin-grijze bol, van enkele centimeters groot en kan ik haar voor tientallen jaren weer dood in de kast laten liggen. Deze plant kan op deze bijzondere manier jaren dood zijn en weer tot leven komen, omdat ze voor 20% uit suiker bestaat. Op deze manier voed ze zichzelf vanuit haar hart met minuscule hoeveelheden voedsel, gedurende haar doodse tijden. Nu ben ik geen bioloog, maar een theoloog, dus ik wil mij dan ook verder focussen op haar betekenis en rol in de Bijbel.
Wederopstandingsbloem
Met recht is de bijnaam van Anastasia de Wederopstandingsbloem. Een oude Oosterse traditie is dan ook om deze plant in de laatste week van Advent in een schaal water te leggen, zodat ze met kerst in volle glorie open is. Dezelfde handeling wordt herhaald in de Lijdensweek, zodat ze volledig tot nieuw leven is gekomen op de Paasmorgen. Mijn aandacht werd op deze plant gevestigd, toen ik Psalm 83 las. In de HSV las ik de naam: werveldistel. Even als de NBG51. Ik wist zeker dat ik dit nooit eerder had gelezen. En dat klopt want de SV over een ‚wervel‘, dus een ruwe wind. De meeste vertalingen houden het op zaden van een distel of stof. Daar dit vers een dualisme is, kan de vertaling ‚wervel‘ niet kloppen. Als de tweede helft gaat over ‚stoppels voor de wind‘, moet het hier dus niet over de wind gaan, maar over iets dat door de wind wordt meegevoerd. In het Hebreeuws gaat het hier over לגלג ‚galgal‘. Een oneindig herhaalwoordje. Iets wat oneindig kan bewegen, vertalen we vaak als een wiel of iets dat door de wind wordt meegevoerd. Het woord symboliseert meer iets, dan dat het betekenis heeft. Dus niet vreemd dat met worstelt met de de vertaling hiervan.
Duistere tijden
Afgelopen zondag hebben we het gehad over vergeving door schuldbelijdenis en schuldbetaling. Nu wordt er in Psalm 83 nu niet bepaald een beeld geschetst van mensen met schuldbesef. Laat staan dat zij hun schuld voor God belijden. Nee, deze psalm gaat over heidenen die God niet kennen en erkennen en Zijn volk onderdrukken en belagen. Tot op de dag van vandaag zien we dat. Afgelopen dinsdag stond er een uitgebreid artikel op Nu.nl over klachten bij de VN over Israëlische kolonisten. Een artikel dat bol stond van lastercampagne tegen Israel, met uiteraard de herhaling van onjuiste historische informatie over de staatwording van Israel. Ook nu wordt Israel in steeds hogere mate belasterd en bedreigd. Niet langer door de omringende volken, maar wereldwijd keren zich alle VN landen zich steeds meer tegen Israel en wakkert de media de haat aan door historisch onjuiste informatie en valse context aan gebeurtenissen te geven. Maar wat in de pers staat, wordt vanzelf waarheid. Zolang het maar regelmatig wordt herhaald. Blijkbaar was dit reeds onder David, Asaf en Jesaja al de realiteit. En ja, we leven in de eindtijd en de profetie is helder dat alle volken van de aarde zullen optrekken om tegen Israel te strijden, als het Armageddon zal aanbreken. Welke tekenen zijn hierbij voorzegd in Openbaringen 16: De Eufraat zal droogvallen. Ondertussen is 97% van de 20.000 km2 uitgedroogd. Alle drie de hoofdgodsdiensten erkennen dit teken der tijden. Wij staan nu aan de vooravond. Hiermee hebben we Psalm 83 dan ook gelezen als een woord dat over de huidige wereld gaat, die wij kennen en als ons vaderland beschouwen. De wereld die zich tegen God en Zijn volk heeft gekeerd. En als we deze psalm vluchtig lezen dan is er voor de heidenen geen ontkomen aan. Zij rukken wel op tegen Gods volk en onderdrukken het en lijken het te winnen, maar zij zullen alle vergaan in Gods toorn. Geen fraai vooruitzicht. Nee, een hopeloos vooruitzicht.
Ja, deze schijnbaar dode bol is licht ontvlambaar en voedsel voor het vuur en wordt meegevoerd in alle winden. Op dit moment trekt er een ongekende stormwind over de aarde die schijnbaar iedereen meevoert in wanhoop over het klimaat, de weerzin tegen het geloof dat God geneest en heerser is over al wat leeft, dat de mens verheft tot god, die zelf bepaald welk geslacht zij zijn en niet hun Schepper, die zelf bepalen hoe zij hun leven inrichten, hoe zij seksueel zich willen uiten en die zelf bepalen wat waarheid is, die zelf bepalen wie leeft en sterft en zelf het uur van hun dood en dat van hun ongeboren kind bepalen. Wie anders denkt moet gecensureerd worden, zijn bestaan en naam moet worden uitgewist en uiteindelijk strafrechtelijk worden vervolgd en betaalmiddelen worden ontnomen. Dit is geen doemscenario. Dit is de wereld waar in wij leven en wat in zo’n moordend tempo wordt doorgevoerd, dat we van het één in het ander schieten en het voorgaande al weer vergeten, omdat de volgende hype alle aandacht opeist. Door de focus continu in crisisstand te zetten op een nieuw onderwerp, kan achter de schermen het voorgaande worden voortgezet zonder weerstand. Haat en onverdraagzaamheid wordt gevoed, door voor- en tegenstanders. Toen Johannes zag dat het 1e zegel werd geopend, kwamen er 4 paarden. En het 2e rode paard had een ruiter wie de macht werd gegeven om de vrede van de aarde weg te nemen. Ik twijfel geen moment: De liefde en vrede is van de aarde weggenomen! Met andere woorden, net als in de psalm, is het een hopeloze benden geworden.
Parel van hoop
Zie dan ook de verborgen parel in deze psalm. Wat doolt daar als brandstof rond onder de heidenen, die Wederopstandingsbloem. Tussen al het wegvaagsel wat over de aarde blaast, in de orkaan van de tijdsgeest, rollen daar de schijnbaar dorre dode bollen rond. Totdat er één krachtig tegen een koude klamme rots tot stilstand komt. Toen ik vorige week deze bol binnenkreeg legde ik hem zonder verpakking op tafel neer. En wat gebeurde er naar 2 dagen? Er begonnen groene puntjes aan te komen, hoewel de bol dicht bleef. Hij zoog schijnbaar minuscule vochtdruppeltjes op uit de lucht. Zo werden deze bollen uit de woestijn Israel in geblazen en vingen ondanks hun brandgevaarlijke dodelijke karakter toch druppels op van Gods sjalom in Israel. En daar ontluiken de eerste sprietjes. Jesaja zei dat de rozen bloesemen of ontluiken. Toen wij in Israel waren is meer dan eens in oprechte dankbaar gezegd dat onze aanwezigheid voor verkopers en hun gezinnen tot een zegen werden door onze aanwezigheid. Wat deden we op zo’n moment? Een diepgaand evangelisatiegesprek voeren? Nee. We waren er. Luisterde naar mensen. Toonde oprechte belangstelling en toonde betrokkenheid. In alle gevallen vroegen zij naar onze geloofsidentiteit. Of het moslims of joden waren, gaven we hierop eerlijk eenvoudig antwoord. Sterker nog, ik moest mijn schaamte voorbij, om in strijd met hun geloof en sterke culturele opvatting over de waarde van gezin en huwelijk bekennen dat ik gescheiden was en één van mijn kinderen niet bij mij woonde. De meeste christenen vinden dat geen big issue meer. Maar dat ligt daar fors anders. Ik moest imagoschade oplopen, maar het deerde niet. Nee, de eerlijkheid, oprechtheid en liefde, bleken de onzichtbare druppels te zijn die leven voortbrachten. En daar gestrand tegen die onwankelbare rots van Sion beginnen die dorre wortels de eerste volle levenssappen op te zuigen. De Joodse rabbijnen zien het visioen van Ezechiël, waar hij de dorre doodsbeenderen tot leven ziet komen, als een beeld dat gegrond is in onze Anastasia, de Wederopstandingsbloem. Een vallei gevuld met levenloze botten, uiteen getrapt en verspreid en onmogelijk tot leven te wekken, brengen nieuw leven voort, ja krijgen zelfs van Gods Geest weer de levensadem ingeblazen. En zo komt deze dorre heidense bende tot leven. Ondanks dat hij de levenssappen opzuigt uit de rots, die Christus is, is het nog steeds nacht, als de eerste tekenen van leven ontstaan. En net als onze Anastasia, hunkert deze naar het aanbreken van de dag, als de zon haar stralen laat vallen op de schijnbare levenloze bol, waar de eerste groene puntjes aan zijn gekomen door de druppels van de liefde. Echter inwendig is er die nacht veel gebeurd, want het hart van de bloem is groen geworden. Hij is tot leven gekomen en bouwt kracht op, om de volgende dag in het zonlicht in staat te zijn om de dorre bladeren uiteen te drukken.
Losgerukt, maar niet dood
Zo is het dan ook nodig dat na de vruchtbare regentijd, de droogte uitbreekt in de woestijn en de verzengende hitte, de stam dood, waar we ons aan hebben gehecht. Dan moeten de levensstormen razen en ons losrukken, van die stam die ons niet langer kan voeden. Slechts een enkele bol zal het geluk hebben om in een wadi te vallen of blijven steken aan de oever van de Jordaan. Maar de meeste mensen worden meegezogen en weggeblazen door de gekte van de tijdsgeest. In de waanzin meegedreven vallen zij Gods erfdeel aan. En wat zie je dan? Monsters? Vleesgeworden demomen? Ik eerlijk gezegd veelal wel. In al hun woestheid vallen zij God en Zijn volk aan. Asaf heeft geen fraai beeld voor ogen, als hij ziet hoe Jeruzalem is verwoest, het land in puin ligt, mensen willekeurig worden vermoord, vrouwen verkracht en vrome gezinnen uiteen worden gereten. Er lijkt geen recht en gerechtigheid te zijn. Alleen maar monsters van heidenen die alles verwoesten wat goed en heilig was. God lijkt zo ver weg. En toch worden die heidense bende over het land verspreid en vallen er druppels van recht en heiligheid die het dode tot leven wekken. Geef nooit op, geef niemand op! Die dode bollen worden even oud als een mens. Tientallen jaren tot 100 jaar, kunnen ze dood lijken en weer tot leven komen. Mogelijk heeft zo’n bol dood rondgedoold. En overal waar ze uit de grond en van hun stam zijn gerukt, verliest de woestijn zijn vastigheid en wordt het los zand, wat door de wind over Israel wordt uitgesproeid. Het verstikt de vruchtbare grond en de woestijn rukt op ten koste van de vruchtbare landerijen. Misschien ben jij ooit losgetrokken uit het kwaad, heb je gedoold door het leven. Totdat je aan de oever van de Jordaan kwam. Je vond daar de waarheid. Je voedde je met het water van de doop. Maar toen de Jordaan begon te vernauwen, kreeg je langzaam aan steeds minder vocht. Zachtjesaan stierf je van binnen een geestelijke dood, totdat je weer een dorre bol werd. En toen nieuwe stormen opstaken, werd je opnieuw meegevoerd. Over de de vernauwde Jordaan heen geblazen en veranderde je van een vriend in een vijand van God. Weet je welk gevoel dan vaak ontstaat? ‚Het is nu voor mij te laat‘, ‚Nu heb ik het definiet verpest‘. Ben je gelovig opgevoed, dan krijgt de beschuldiging vat: ‚Je heb nu tegen de Heilige Geest gezondigd, er is geen weg meer terug‘. En dan kan je twee dingen doen: Je zelf van het leven beroven of je gaan verzetten tegen God en Zijn volk. En dan pakt de stormwind je op en sleurt je mee. Mogelijk voelt het nog als gezelschap ook, om met die duizenden andere dode bollen, te worden meegevoerd. Gods erfdeel verwoestend trek je over de aarde, met je metgezellen. Maar zie dan Gods trouw en liefde. Daar ving je her en der die minuscule druppeltjes van liefde, gerechtigheid en heiligheid op. Mogelijk heb je er voor een ogenblik in verheugd, maar een paar minuten later kreeg de storm weer vat op je en werd je meegesleurd, totdat je hard in aanraking kwam met de onwankelbare Rots Jezus Christus. En dat is niet zacht om tegen die Rots te worden geslingerd. Je buitenste takjes (die nog de meeste schoonheid hebben op de dode bol) worden gebroken en er blijft niks meer van je over dan een prikkelachtige dode bol. Leuk? Nee! Maar daar leer je ware aard kennen. Je bent een nutteloze, brandgevaarlijke dooie bol, van elke schoonheid ontdaan. Geen glorieus hemels licht voor je, toen je op de Rots stuitte. Maar een donkere nacht overspoelde je. Maar in deze donkere nacht, mocht je beginnen om het leven uit Christus te putten. Even als Anastasia, veranderde in die donkere nacht je hart en kwam deze tot leven. En dan als de dag aanbreekt valt het hemelse zonlicht op je. En in een snel tempo breekt die schijnbare dode bol open. De dorre dode takken beschermen niet langer het suikerrijke hart. Bizar he? Als zij tot leven komt, wordt ze kwetsbaar. Ze kan niet langer haar eigen hart beschermen met het oude. Zo is het ook als je voor het eerst of opnieuw wordt bekeerd. Je moet je vertrouwde veiligheid verliezen, omdat het leven voorbij de dood gaat.
Bron van leven
Maar toen Anastasia daar in het zonlicht was opengebroken, kwam ze al snel steeds verder tot leven. Ze werd in enkele uren 3x zo groot en haar hart bloeide op. Maar het had ook een keerzijde. Er ontstond wel snel nieuw leven, maar al het vocht was binnen een no time opgezogen. En zou ze zo blijven liggen, dan bleef het hart wel voor enige uren en misschien enkele dagen nog groen, maar al snel beginnen de bladeren weer te krullen en trekt ze terug naar haar oude staat. Waarom? Als je bent teruggekeerd tot God, kan je geen genoegen nemen met je bekering. Ook al put je uit de Rots Jezus Christus. Anastasia had opeens 5x zoveel vocht nodig, als waaruit ze tot leven was gekomen. Als er bekering in je leven is, behoef je ook veel geestelijk voedsel. Verwaarloos je van geestelijk voedsel in de eerste dagen, wat in principe ongehoorzaamheid aan Gods genade is, sterft de plant al snel weer af. En toch de kracht van de bekering zit niet in het voedsel, maar wat God in het hart heeft gelegd. De plant was dood, maar het hart, wat even dood leek als de rest, had van oorsprong suiker. De zoetigheden des Heere waren reeds jong in het hart aangebracht. En hoewel het de weg van de dood had verkozen, is het hart uiteindelijk niet totaal dood. De zoete vruchten van het Evangelie, sterven niet voordat de tijd definitief is aangebroken.
Geen wraak, maar toekomst
In eerste instantie lijkt deze psalm wraakzuchtig van dood en verderf te spreken. Maar nu je het beeld ken van de psalmist, die zich onder de pseudoniem Asaf bekend maakt, kan je de psalm in een geheel ander licht lezen. Lees hem eens opnieuw en waarschijnlijk veranderd voor je vanaf vandaag het accent. Deze ligt niet langer op de verzen 15,16 en18: ‘Zoals vuur een woud verbrandt, zoals de vlam de bergen verzengt, achtervolg hen zó met Uw storm, jaag hun schrik aan met Uw wervelwind.’ ‘Laten zij beschaamd en door schrik overmand zijn tot in eeuwigheid, laten zij rood van schaamte worden en omkomen.’ Nee, opeens blijkt het accent te liggen op vers 17 en 19: ‘Dan zullen zij, HEERE, Uw Naam zoeken. Dan zullen zij weten, dat U – Uw Naam is HEERE! – U alleen de Allerhoogste bent over de hele aarde.’ Bizar hoe we een verwrongen beeld kunnen krijgen van een psalm als we de context niet begrijpen. Niet langer is het een wraakzuchtige psalm, maar een gebed om bekering geworden. Ja, de stormwind moet hen grijpen en tegen de rotsen slingeren. Of als het niet beeldend wordt beschreven, staat er dat ze te schande. Er staat niet dat God hen in brand moet steken en verteren, maar zoals een vuur om zich heengrijpt, zo moet God krachtig in hun leven ingrijpen. Hij moet hen meevoeren, tot op de plaats waar zij worden geheiligd. In het begin van de psalm staat dat ‚zij beraadslagen tegen Israel, zodat zij geen volk meer zijn‘. En wat doet God? Hij rukt hen los van de moederstam, voert ze weg op de wind. Ze zijn hierdoor niet langer meer hun vertrouwde volk, maar zijn verspreid. Vele zullen blijven dolen door de woestijn, maar daarmee zijn er andere die zullen overleven, omdat zij niet door het zachte zand blijven rollen, maar pijnlijk tegen de rots worden geslingerd en daar leven vinden.
Pas deze psalm nu eens toe in je eigen leven. De meeste van jullie zijn door God gevonden en tot leven gewekt. Maar weinige bloeien tot hun dood. Soms denk je dat je het wel met minder licht van Gods Geest af kan, want God laat je toch niet los. Nee, klopt, je zult niet sterven, maar leven. Maar je zult al snel het frisse groen verliezen.
Aansporing
Een nacht had ik haar geen water gegeven en de volgende dag, werden de punten van het blad al weer grijs. De plant is nog steeds open en mooi, maar niet in de glorie die de Schepper voor ogen heeft. Als je daarin volhard, wordt je weer schijnbaar levenloze bol. Je wortels kunnen zich niet meer vasthouden aan de grond waarin Christus je heeft gepland, je rol van de Rots zelf af. De wind krijgt weer vat op je en de wilde, maar vertrouwde weg wordt hervat. De weg van willekeur, geweld, droogte en levenloosheid. Het lijkt fun om als een wilde losbol door het leven te rollen, maar je leef niet! Er is nog een sprank van leven in je hart, maar als je in de spiegel kijkt zie je dode bol. Ja, je hart kan bruin en grijs worden, waardoor je gaat geloven dat je geheel dood bent. De wereld laat je geloven dat die harde buitenste takken je hart beschermen, maar het is de klauw van Satan, die het leven in het hart samenknijpt, zodat je alleen de dood nog ziet. Weet je hoe deprimerend dat is? Ach en waarom zou je dan niet aansluiten en meedolen met de andere levenlozen? Zolang je jaren niet zijn verstreken, is er een kern van leven in je. Ook al lijkt je hart dor, droog en doods. Eén druppel van Gods genade, kan de eerste tekenen van nieuw leven doen ontstaan. Maar uiteindelijk heb je het badwater nodig om vol tot leven te komen. Wie denkt dan niet aan de doop? In de eerste dagen heeft het enorm veel water nodig. Daarna mag het niet worden verwaarloosd en moet het leven in het Eeuwig Licht. Het is niet hopeloos. Maar even als bij deze Wederopstandingsbloem, weet ik niet hoe oud zij is. Ik weet niet of ze nog een jaar, 20 jaar of 90 jaar mee zal gaan. Verzuim daarom geen dag. Speculeer niet op: Ach, of ik nu vandaag of morgen tot leven wordt gewekt, maakt niet uit. Dat maakt wel uit. Je weet niet of morgen er zal zijn. Je weet niet hoeveel tijd je rest. En je komt niet tot je bloei. Want bloeit deze plant eenmaal, haar witte bolletjes, dan laten de suikers los en verspreiden zich honderden zaadjes die nieuw leven voortbrengen. Breng zo vruchten van bekering, van de Geest, van leven voort.
Mogelijk heb je kind zien afglijden van God en Zijn Woord. Misschien ben je zelf wel de ouderstam geweest, die heeft bijgedragen aan de geestelijke dood van je kind of vriend. Wanhoop echter niet. Ook al is hij geheel de wegkwijnt en wordt hij door de tijdsgeest meegevoerd, dan is het niet jouw taak hem terug te brengen naar de stam waar hij vanaf is gerukt. Je taak is om hem te bedouwen met die kleine onzichtbare druppels van Gods liefde. Op Gods tijd zal je hem mogelijk mogen onderdompelen in het water van de doop der bekering en getuigen zijn van de wederopstanding. Maar wat meer is er is een veel grootsere belofte. Want de tijd is nabij dat uit Sion, vanaf de tempelberg een stroom van levend water zal komen en zal afvloeien naar de Jordaanvlakt, langs Jericho (wat ook de naam van de bloem is), het water zal de Jordaan oversteken de woestijn in. Het water zal zo hoog komen te staan dat je er niet meer in kan staan en zal de woestijn bevloeien en in die dag zullen die miljoenen dode bollen worden bevloeid en tot leven komen. Ja ze zullen zo rijkelijk worden bevochtigd dat de zaden loskomen en ze zullen bloeien als een roos. Wat een heerlijke dag zal dat zijn. Maar er is ook een krachtige waarschuwing in: Tienduizenden bollen waren de Jordaan overgestoken en hadden Gods volk overweldigd. Sommige zijn daar tot leven gekomen, maar vele zijn doorgedreven naar de zee, waar ze in het zoute water geen leven meer hebben gevonden. Zij zullen nooit delen in het water dat uit Sion voort zal komen, tenzij de wind hen terugdrijft de woestijn in. Dus al is er een kern van leven in de schijnbare dode bollen, dat betekend niet dat je ze stuurloos moet laten dolen. Bidt voor ze, grijpt ze als een brandhout uit het vuur en breng ze tot het Water en Licht. Zolang ze schijnbaar levenloos zijn, zullen ze niet de glorie van de Schepper tonen, nooit tot hun recht komen, nooit bloeien en zeker geen vruchten voortbrengen. 1 kind heeft na 1000 jaar 40 generaties 1,1 miljoen kinderen voortgebracht. Begrijp je waarom er in de hemel feest is, als 1 zondaar zich bekeerd? Dan klinkt de oproep aan Lot, ook tot jou, je kinderen en je gehele omgeving: Haast je, spoed je, om je levenswil!
Amen
Zingen: 161 Heer', feef mij ook Uw waterbronnen